Personal: Bent, Not Broken

quinsairahooidesign
30 jun
2 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 2 jul

“..As the clay is in the potter’s hand, so are you in My hand..” - Jeremiah 18:6 AMP

Al een tijdje voelde ik de drang om iets nieuws te proberen. Die drang leidde me naar klei maar zoals dat vaker gaat met nieuwe dingen, schoof ik het voor me uit. Tot ik het niet langer kon negeren. En wat begon als een klein experiment, werd een ervaring die me niet alleen leerde over het materiaal, maar dankzij de fysieke handelingen me nieuwe inzichten gaf over hoe ik naar mezelf mag kijken.

Wat werken met klei me geleerd heeft:

1. Klei dwingt je om te luisteren

Wat ik al snel ontdekte: je kunt nog zo’n duidelijke visie hebben, maar als je de klei niet begrijpt, werkt het niet. Te nat? Het zakt in. Te droog? Het brokkelt af. Klei vraagt om afstemming. Om een balans die je alleen leert door ermee bezig te zijn en het te voelen.

2. Tijd en geduld zijn nodige onderdelen

Dit relatief kleine werkje kostte me bijna een week. Niet omdat het groots is, maar omdat het materiaal z’n eigen tempo heeft. Een professionele pottenbakker is minimaal 3 dagen met een werk bezig. Het is namelijk aangeraden (voor kleine werken als deze) om 48 uur de tijd te geven om het volledig te laten drogen. De minimale vervolgstap is het beschermlaagje toevoegen dat minimaal 24 uur nodig heeft om te drogen.

3. Kwetsbaarheid maakt je voorzichtig

Toen het werk begon te drogen, merkte ik dat ik automatisch voorzichtiger werd. Ik had er uren in gestoken en niet alleen moeite, maar ook trots. En hoewel het nu harder aanvoelde, wist ik: dit is nog steeds breekbaar.

4. Barstjes zijn te fiksen

Op een gegeven moment ontdekte ik een scheurtje en oneffenheden. Vroeger had ik misschien gedacht: dit is mislukt maar ik heb geleerd dat je het kunt repareren. Een mengsel van klei en water met de juiste consistentie (yoghurt-achtig) maakt het mogelijk om de barsten te helen. Vervolgens vul je het op met dikkere klei. Klei heeft me geleerd dat barstjes geen definitieve breuklijnen hoeven te zijn. Ze zijn plekken die aandacht vragen. Plekken waar je zorg aan mag geven.

In een wereld die me leert dat ik strak, glad en ‘af’ moet zijn, heb ik momenten van onzekerheid waarin ik me afvraag als ik door m’n “vorm” wel ergens in/bij pas. Maar die klei met eigen vormen, dat ben ik. Mijn vorm, mijn persoon is goed.